Ο Χρήστος Κέφαλος είναι μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση στο χώρο του αθλητισμού. Και ένα πρόσωπο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στις επιτυχίες της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού στη δεκαετία του ’70. Γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1945 στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Ο πατέρας του Παντελής καταγόταν από την Ικαρία και είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ λίγο πριν το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου παντρεύτηκε μια Ιταλίδα.
Ο Κέφαλος έδειξε από νωρίς την κλήση του στον αθλητισμό, αρχίζοντας να παίζει μπάσκετ συστηματικά από το Γυμνάσιο Χάριντι, όπου ήταν ο μοναδικός λευκός παίκτης της ομάδας. Καθώς ήταν αρκετά ψηλός για την ηλικία του, αγωνιζόταν ως πάουερ φόργουορντ, τόσο στο Γυμνάσιο, όσο και στα playgrounds της Φιλαδέλφεια, ένα άλλο πραγματικό όσο και διαφορετικό σχολείο για το μπάσκετ. Η συνέχεια γράφηκε στο Μπάρτραμ, φτάνοντας στον τελικό της πόλης της Φιλαδέλφεια, απέναντι στο σχολείο των Καθολικών. Κι όλα αυτά παράλληλα με την παρουσία του και στο μπέιζμπολ, όπου έχει καταχωρηθεί από τους κορυφαίους πίτσερ στην ηλικία του, οδηγώντας μάλιστα την ομάδα του στον τελικό και στο άθλημα αυτό! Ως τελειόφοιτος ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας, κορυφαίος παίκτης της Φιλαδέλφεια και αρχηγός της ομάδας του. Το όνομά του μάλιστα αναγράφεται στο τρόπαιο της πόλης μαζί με αυτά παικτών όπως ο Ουίλτ Τσάμπερλεν και του Ερλ Μονρόε που ήταν και συμπαίκτης του. Παρόμοια διάκριση, έχει και στο μπέιζμπολ, καθώς η ομάδα του έφτασε στον τελικό και αυτός αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης.
Τα Πανεπιστήμια της χώρας είχαν στρώσει κόκκινο χαλί γι’ αυτόν. Επέλεξε να μείνει στην πόλη του και έδωσε τα χέρια με το Τεμπλ, όπου παράλληλα με το μπάσκετ σπούδασε Λογιστικά και Οικονομία. Το πρώτο που έκανε ο προπονητής του, Χάρι Λίτβακ, ήταν να του αλλάξει θέση, ανακηρύσσοντάς τον πλέι μέικερ. Το ταλέντο του αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο και ο δρόμος για το ΝΒΑ ήταν ανοιχτός. Όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη. Σε έναν αγώνα με το Πεν Στέιτ, ένας αντίπαλος τον έσπρωξε ενώ πήγαινε για ριμπάουντ, με αποτέλεσμα να πάθει συντριπτικό κάταγμα δίσκου στη σπονδυλική στήλη. Το πείσμα του τον βοήθησε να αποθεραπευτεί, αλλά από τότε δεν ξανάπαιξε μπάσκετ χωρίς μια ειδική ορθοπεδική ζώνη. Παρά τον τραυματισμό το ενδιαφέρον από τις ομάδες του ΝΒΑ δεν ατόνισε εντελώς. Του πρόσφεραν συμβόλαιο, αυτός ήθελε να σπουδάσει νομικά και να αποφύγει αν γινόταν τη στράτευση για το Βιετνάμ. Αργότερα, επέστρεψε στο μπάσκετ και τους Ουίμλινγκτον Μπλου Μπάμπερς, φτάνοντας στα τελικά του πρωταθλήματος. Άνθρωποι του Παναθηναϊκού τον είδαν σε ένα τουρνουά στη Βοστώνη και του ζήτησαν να αγωνιστεί στην Ελλάδα. Απάντησε θετικά, αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας στο Βαλκανικό πρωτάθλημα και έτσι αγωνίστηκε κανονικά χωρίς πρόβλημα και στον Παναθηναϊκό.
Εγκεφαλικός παίκτης, έξυπνος, με υψηλό μπασκετικό IQ ο Κέφαλος ξεχώρισε και για τις ηγετικές του ικανότητες στο παρκέ. Ήταν ένας παίκτης που νοιαζόταν για την οάδα και καθόλου για τους δικούς του αριθμούς, προτιμώντας να είναι οι συμπαίκτες του ευτυχισμένοι. Τα λόγια ενός συμπαίκτη του, του Χρήστου Ιορδανίδη, μιλούν καλύτερα: «Ήταν εξαιρετικός πλέι μέικερ, πραγματικός «μαέστρος» μέσα στο γήπεδο και είχε την ικανότητα να διαχειρίζεται μοναδικά τους σκόρερ του Παναθηναϊκού. Κέρδισε τον σεβασμό μας μέσα και έξω από το γήπεδο, γιατί διέθετε καταπληκτική παιδεία και ήταν ένας leader με την πραγματική έννοια της λέξεως. Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά νομίζω πως διέθετε μπασκετική σοφία και αυτό το χαρακτηριστικό τον έκανε ένα ολοκληρωμένο πλέι μέικερ. Για αυτή τη θέση είναι σημαντικό ο αθλητής να μην έχει την αλαζονεία του σκοραρίσματος και επειδή ήταν χαρισματικός άνθρωπος δεν είχε την προδιάθεση της ατομικής προβολής. Ξεχώριζε από όλους, γιατί διέθετε μυαλό και την στόφα του μεγάλου παίκτη, που βάζει την ομάδα πάνω από όλα».
Οδήγησε από τη θέση του πλέι μέικερ τον Παναθηναϊκό σε έξι πρωταθλήματα Ελλάδας (1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1977), έφτασε στο τότε φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1972. Εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1978. Με την Εθνική Ομάδα είχε 10 συμμετοχές στο Βαλκανικό του 1970 και το Ευρωμπάσκετ 1973. Ως προπονητής οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1983 και τον Ηλυσιακό από την Α’ Αθηνών στη Β’ Εθνική Κατηγορία.